Met de bewering dat het (notabene 2de) verbod van de rechter inzake het innen van de kosten voor de boete een individuele zaak is tussen ministerie en Professor Bern van der Meulen, lijken ze te hopen dat de gewone man de kosten voor de boete maar blijft betalen. En sommigen zullen dat helaas ook doen omdat het te veel gedoe zal zijn.
Het vonnis was nochtans duidelijk. Zo duidelijk zelfs, dat de overheid wel gelijk in hoger beroep is gegaan tegen de eerdere uitspraak. Dat lijkt ons niet echt in verhouding staan tot de 6 euro plus invorderingskosten wanneer dit een individuele zaak zou zijn. Daar zit toch meer achter, een precedent, jurisprudentie, wie het goed kan duiden mag het zeggen.
Wat zien we staan bij punt 14:
Aangaande een en ander overweegt de kantonrechter het volgende.
“Een boete is bedoeld als sanctie om een overtreder van een bepaling regelende het gedrag van een verkeersdeelnemer te prikkelen niet in herhaling te vervallen. Een dergelijke boete is geen tegenprestatie voor een door de overheid geleverde prestatie en evenmin een vorm van belastingheffing op bepaalde gedragingen om bij te dragen aan financiering van de algemene overheidstaken. Het is evenwel begrijpelijk dat de boete zo hoog wordt gesteld dat de daarmee gepaard gaande apparaatskosten gedekt worden, welke kosten meer zullen omvatten dan de kosten van registratie van overtreding bij het CJIB, het aanmaken van een boetebeschikking en de verzending daarvan. Tussen al deze kosten is ten principale geen verschil.”
En dan komt het:
“Door naast de boete, waarvan de hoogte zal zijn bepaald door het beoogde afschrikwekkend karakter in samenhang met de door de overheid bepaalde ernst van overtreding, adminstratiekosten te heffen, wordt de grens tussen boete als sanctie en boete als bijdrage in de algemene overheidskosten overschreden. De boete wordt in feite als belasting gepresenteerd, waarvan de perceptiekosten, anders dan bij de overige belastingen, ook nog eens in rekening worden gebracht.”
Tsja, en dat mag dus niet hé.
